Undirokaðir leiguliðar

Undirokaðir leiguliðar komust ekki úr fátæktinni og ósjálfstæðinu fyrr en þeir urðu sjálfir eigendur sinna bæja. Fram að því hirtu eignamenn afraksturinn af þeirra striti. Um það leyti sem Jón Sigurðsson forseti hóf sína sjálfstæðisbaráttu voru aðeins um 40.000 Íslendingar til, færri en útlendingarnir sem búa hér nú. Hungur, fátækt og vesöld höfðu fellt meirihluta þjóðarinnar.

Núverandi máttlausu stjórnvöld landsins hafa misst stjórn á húsnæðismálum og fjármálum lands og þegna til Brussel svo nú er þróunin afturábak í átt að armæðu fátæklinganna eins og á 18.öld.

Af 1304 íbúðum sem komu til nota á fyrri helmingi ársins (2024) voru aðeins 39 sem keyptar voru af fyrstu kaupendum, eða um 3%, afgangurinn komst í eigu leigusala eða braskara. Á árunum 2018-2021 var árleg fjölgun eiginíbúða 2347 á ári að meðaltali eða meir enn 50% af byggðum íbúðum. Það hefur því orðið algert hrun í eignamyndun unga fólksins í landinu.

Velmegun og menning Íslendinga náði hærra en skyldra landa þegar landsmenn urðu að miklu leyti sjálfstæðir eigendur sinna húsa. Leiguliðar undirokaðir af eignamönnum, bönkum og bröskurum geta ekki stjórnað sínu lífi

(Sjá nánar grein Sigurðar Ingólfssonar í Morgunblaðinu 6.7.2024)