Einu sinni stríðsþjóð

alltaf stríðsþjóð, leiðtogar þeirra ætla nú að halda samkomu í Evrópuráðinu (félagsskapur í gíslingu ESB) á Íslandi um hvernig megi valda ekki bara Donbas heldur Rússlandi öllu sem mestum skaða. Ekki í fyrsta skiptið.

Þjóðverjar ætla að halda áfram að senda vopn og skotfæri (þeir drápu 27 milljónir 1940-1945), stórsending er nú að fara af stað til ný-nasistastjórnarinnar í Úkraínu. https://www.mbl.is/frettir/erlent/2023/05/13/undirbua_staerstu_vopnasendinguna_fra_upphafi_strid/

Frakkar (sem voru í Rússadrápunum 1812) senda nú líka vopn. Og Bretar (alltaf til í ofbeldi og vopnaskak eins og Íslendingar ættu að þekkja vel) senda langdrægar sprengjuflaugar svo hryðjuverkamennirnir í Kænugarði geti skotið beint á borgir Russlands og þurfi ekki að senda launmorðingja á rithöfunda og börn https://www.rt.com/russia/576202-lugansk-long-range-strike/. Biden varð feginn.

Afleiðingarnar af hatursaðgerðum gegn Rússlandi, ásamt með tilraunum Vesturlanda til að hefta notkun eldsneytis, er óviðráðanleg lífskjarakreppa, fátækt og örbirgð þegna gömlu stríðsþjóðanna (eins og eftir 1812 og 1945).

Ráðamenn/konur Íslands langar að faðma og kyssa stríðsþjóðaforsprakka á samkomunni og verða okkur til skammar fyrir augliti 90% heimsbyggðarinnar sem hefur í aldaraðir mátt þola hernað og kúgun stríðsþjóða Evrópu.